اشعار پیچک

     قاصدک                           

          قاصدک،غم دارم،

         غم آو ارگی و دربدری،

         غم تنهایی و خونین جگری،

         قاصدک وای به من،همه از خویش مرا می رانند،    

         همه دیوانه و دیوانه ترم می خوانند.                        

         مادر من غم هاست،

         مهد و گهواره من ماتم هاست.

         قاصدک دریابم!روح من عصیان زده و طوفانیست.

         آسمان نگهم بارانیست.

         قاصدک،غم دارم،

         غم به اندازه سنگینی عالم دارم.

         قاصدک،غم دارم.

         غم من صحراهاست،

         افق تیره او نا پیداست.

         قاصدک،دیگر از این پس منم و تنهایی،

         و به تنهای خود در هوس عیسایی،

         و به عیسایی خود،منتظر معجزه ای غوغایی.

         قاصدک،زشتم من،زشت چون چهره سنگ خارا،

         زشت مانند زال دنیا.

         قاصدک،حال گریزش دارم،

         می گریزم به جهانی که در آن پستی نیست،

         پستی و مستی و بد مستی نیست.

         می گریزم به جهانی که مرا ناپیداست،

         شاید آن نیز یک رویاست!!!

          

     سوتک

         نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد!

         نمی خواهم بدانم کوزه گر

         از خاک اندامم چه خواهد ساخت.

         ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم،

         سوتکی سازد.

         گلویم سوتکی باشد به دست کودکی

         گستاخ وبازیگوش.

         و اوهرروزپی درپی

         دم گرم خودش را در

         گلویم سخت بفشارد.

         و خواب خفتگان خفته را بیدار سازد.

         بدینسان بشکند دایم سکوت مرگبارم را

   

   بخت

          به سرپوش زمین بنگر،

          هزاران نقطه سو سو می زند اما،

          اگرآن  کهکشان از هم بپاشد بر زمین ریزد

          تو باور کن که یک قطره از آن باران رحمت زا

          به روی کلبه چوبین من

          هرگز نمی رقصد، نمی غلطد.

          و اما،اگر یک تیر زهرآلود

          در شامی سیاه و تار

          ناگه از کمان خود جدا گردد،

          بسان مرغکی از کوچ برگشته

          به سوی سینه ام آید

          و حتی پیش از آنکه من به خود آیم،

          درون سینه ام نالد:

          که ای جوان،آغوش قلبت روی من بگشا،

          که من از مردم خوشبخت می ترسم.

          

     غم بی همزبانی

          مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها

          غم بی همزبانی را برای کوهکن گویم 

          بگویم عاشقم،بی همدمم،دیوانه ام مستم

          نمی دانم کدامین حال و درد خویشتن گویم

          از آن گمگشته من هم نشانی آور ای قاصد

          که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم

          تو می آیی به بالینم ولی آندم که در خاکم

          خوشامد گویمت اما در آغوش کفن گویم.

            

     بعد از تو

          چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو

          به زخمی خو گرفتم،زخم ناپیدای بعد از تو

          منم با یک سبد آواز همراهی،تو تنهایی

          و من حالا به فکرم،فکر تنهای بعد از تو

          و شعرم شاخه تنگ قفسهای من من شد

          غزل،این یار دیرینه که شد آوای بعد از تو

          و چون رودی که گم کرده خم دریایی خود را

          نمی دانم چه باید کرد،فرداهای بعد از تو

          تو صبحی در شب یلداید من بودی،ولی اینک

          چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از نو

    بر باد رفته

                 ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

             در دام مانده باشد،صیاد رفته باشد

             آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله

             در خون نشسته باشد،چون باد رفته باشد

             از آه دردناکی سازم خبر دلت را

             روزی که کوه صبرم،بر باد رفته باشد

             آواز تیشه امشب از بیستون نیامد

             گویا به خواب شیرین،فرهاد رفته باشد

             شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی

             گو مشت خاک ما هم،بر باد رفته باشد.

     بی تو من زنده نمانم

                    بی تو طوفانزده دشت جنونم،

             صید افتاده به خوبم

             تو چسان می گذری غافل از اندوه درونم

             بی من از شهر سفر کردی و رفتی

             بی من از کوچه کوچه گذر کردی و رفتی

             قطره ای اشک فرو ریخت به چشمان سیاهم

             تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم(تو ندیدی)

             نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتم

             چون در خانه ببستم؛دگر از پای نشستم

             گوییا زلزله آمد،

             گوییا خانه فرو ریخت سر من

             بی من در همه شهر غریبم

             بی تو کس نشنوداز این دل بشکسته صدایی

             برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی

             تو همه بود و نبودی

             تو همه شعر و سرودی

             چه گریزی ز بر من

             که ز کویت نگریزم

             گر بمیرم ز غم دل

             به تو هرگزنستیزم

             من و یک لحظه جدایی،

             نتوانم،نتوان

             (بی تو من زنده نمانم)

            رنگ شادی

            رنگ شادی درورای جسم من

مثل رنگ  آسمان  آبی  شده

در شب تاریک وسرد سینه ام

آسمان  یکباره مهتابی  شده

می شود از بیکران آسمان

روزنی ازعشق بردنیا گشود

راستی  را  دامن  سبز  بهار

جزحریرسبزچشمانت چه بود

با توهرجا می شودآوازخواند

می شودشعرتوراهرجا سرود

می شود یک باردیگر دردلت

میهمان لحظه های ناب بود 

                   

     دیدار باران

          ای فروزان عشق در ایمان من

       ای نشسته اشک بر مژگان من

          خانه ام خاموش و بی آواز ماند

          آسمان عشق بی پرواز ماند

          رنگ سوز و درد بر آوای من

       مانده ام تنهای تنها وای من

          سینه ام لبریز آوار صدا

          لب فرو بستم به بازار صدا

          آه اگر در سینه آوازیم بود

          از قفسها بال و پروازیم بود

          نور می بردم به کوی سینه ها

          خانه پر می کردم از آیینه ها

          آرزوی مرگ در چشمان من

          شعر ناب گریه ها در جان من

          ماندنم در حسرت فریاد رفت

          آرزو خواندنم بر باد رفت

          سکر ناب غم درون جامه ام

          رشحه ی خوناب دل از خامه ام

          در دلم تنهاترین شعر زمین

          لحظه هایم در همه غم آفرین

          مرده ام دیدار بارانم چه سود

          مهر و بی مهری یارانم چه سود

          اندرین ویرانه ام غمخوار کو

          جستجو تا کی دریغا یار کو

          سرزمین یار دیدن ها کجاست

          ساحل خوب رسیدن ها کجاست

                 

     حرف سکوت

           بیهوده بود ذوق صدا در گلوی من

        باشد که با سکوت کلامی ادا کنم

           تا بشنوی طنین مرا از نگاه من

           باید تو را به حرف سکوت آشنا کنم

            

      باغ رویا

       می شود از تو به سوی صد هزاران باغ نور

            روزنی از عشق های ناب  از  رویا  گشود

            می شود با دست های روشنت زین شام تار

            پلک های خسته ی خورشید فردا را گشود  

            می شود نام تو را در معبر باد بهار 

            چون رهاوردی برای باغ های دور برد

            می توان از تو به سوی کهکشانی نا شناس

            جاده ای از عطر و شعرو ماهتاب و نور برد

            با تو از وحشی ترین گلهای گمنام زمین

            می توانم در غزل در شعر عطراگین شوم

            بی تو حتی می توانم تا ابد تا بیکران

            بیش از آن تنها ترین مرد زمین غمگین شوم

            لحظه ای بنگر به بالا سوی آن ابر سیاه

            تا به پاکی نام باران را دمی آوا کنی

            گرچه چون صحرا به یاد روز باران سوختم

            با نگاهت می توانی تا مرا دریا کنی

             

      شعله ی فریاد

            شعله ها می زندم ذوق صدا در دل تنگ

            شاید ار واژه بسوزد ز تف فریادم

            یادت از سینه ی پر سوز نگردد بیرون

            گرچه هرگز نبود در دل سنگت یادم

             

      غروب

            بی تو ای گیسو پریشان ای غروب

            این کویر آتشین یک دم مباد

            بی تو ای زیبا ترین شعر خدا

            در دل صحرایی ام جز غم مباد

            محو دیدارم ولی در دل مرا

            غیر دیداری دگر امید نیست

            ای دریغا چون غروبم تا ابد

            در دل گرم افق جاوید نیست